Aliağaspor efsanesi geri döndü

Geçtiğimiz hafta sonu Aliağa FK’nın maçındayız… 

Bir ara kapalı tribüne gözüm ilişti. 

Ve mazi tıpkı bir film şeridi gibi geçti gözlerimin önünden. 
 
Bundan tam 15 yıl önce, bir haziran sabahında almıştık o hüzünlü haberi.

O dönem 3. Lig’de mücadele eden Aliağaspor’un tüm profesyonel ve amatör yarışmacı hakları ile tüm oyuncuların bonservisleri Göztepe’ye satılmıştı. 

Ve o günden sonra adımız “satılmışlara” çıkmıştı. 

Ne zaman bir İzmir takımıyla maç yapsak, rakip takım taraftarlarının hakaretlerine maruz kalıyorduk.  

Tempo halinde “satılmışlar” diye bağıranların sesleri, sanki hala çınlıyor kulaklarımda. 

Ne yazık ki o yıllarda, tek kanadı kırılmış martı gibiydi, puslu kentin asil çocukları.
 
Aliağalı olmak bir gruba dâhil olmak değil, bir duruşa sahip olmaktır. 

Karşı karşıya geldiğimiz müsabakalarda, her ne kadar Karşıyakalılar bize “Köylüler çapaya” diye bağırsalar da… 

Ki canları sağ olsun…

Ayrıca nereden bilecekler ki Aliağalı olmanın farkını?

Övünmek gibi olmasın ama Aliağalı olmak her kula nasip olmayan bir olgu ve felsefedir. 

Hatırlıyorum da… 

Enka Spor Salonu’nun tribünlerinde dört kişiydik: Cenk, rahmetli Aslı, İsmail ve ben!

Stadyumda da Marcko, İsmail, Cenk ve ben!

Dört ağız, dört yürek, dört Aliağasporlu…

Adımız “Bela” diye kulüp yönetiminin binasına yazılmış.

Kimseye eyvallahımız yoktu. Yine yok! 

Bizler, kulübümüzü hiçbir zaman futboldan ibaret görmedik, her branşını destekledik ve bir bütün olarak sevdik. 
 
Renkler ve kravatlılar geçicidir. Asıl olan o ruhun kaybolmamasıdır.

Arma satılmış olabilir, ama o ruhu satın alabilecek bir güç yok yeryüzünde! 

Evet, Ege’nin dumanlı kentinde, küllerimizden yeniden doğduk. 

Tribünde deli dolu heyecan, göğsümüzde Aliağa sevgisi- ki Aliağa sevgisinde sınır yoktur- Aliağa sevgisi hiçbir zaman bitmez/ son bulmaz.

Biten sevgiler yoktur! Bitmiş gibi görünen sevgiler vardır. Vazgeçiş yoktur sevgide. Renkleriyle kalbimize, armalarıyla aklımıza, adını hafızamıza kazıyıp son nefesimize kadar vazgeçmeyeceğimiz Aliağa sevdası var içimizde.

Amatörde, soğuk havalarda, boş tribünlere futbol aşkına koşardık.

O zamanlar yoktu o yeni yüzler tribünde. 

En fazla kırk kişi izlerdik maçları. 
 
Hedefimiz süper amatöre çıkmaktı ama olmadı ve çıkamadık.

2014’te basketbol takımımız düştü ve kulübümüz kapandı .

Sarsıldık ama yıkılmadık. Diyorum ya, yeniden küllerimizden doğduk. 

Geri dönmek için yola koyulduk.

Eski günlerimize geri döneceğimize olan inancımızı hiçbir zaman kaybetmedik. 

Ve basketbol ateşi yeniden parladı Aliağa’da. 

Daha sonra, futbola da kaldığımız yerden devam ettik. 

Şimdilerde Aliağa Petkimspor Basketbol Süper Ligi’nde mücadele ediyor. 

Futbolda ise önce 3. Lig’e çıktık, şimdi de 2.Lig için gün sayıyoruz.

“O sene bu sene, bundan sonra her sene” sloganıyla da hız kesmeden Süper Lig yolculuğumuza devam etmek istiyoruz.

Bizim sevdamızdır Aliağa. Yeter ki Aliağa olsun ismi. 
Futbolda Süper Amatör Lig’de bile takımız var.

1. Amatör Ligi’nden beri Aliağa Futbol takımını destekleyen Aliağa Belediye Başkanı  Serkan Acar başta olmak üzere, emeği geçen herkese teşekkürler.

 Futbolda, voleybolda, basketbolda sahip çıkmalıyız  Aliağa’nın takımlarına.

Tribünleri doldurmalıyız! Aliağanın ismini yurtta ve cihanda  her yerde duyurmalıyız.

“Hep destek, tam destek” diyelim, tribünleri dolduralım ve Aliağa’mızı sporun her branşında zirveye taşıyalım.